Planowana pierwotnie przez Fassbindera jako jego debiut fabularny, ekranizacja dziewiętnastowiecznej powieści Theodora Fontane'a.
Historia młodej dziewczyny, która wydana zostaje za mąż za dwukrotnie od niej starszego mężczyznę to de facto krytyka opresyjnego społeczeństwa, z jego konwenansami, przywiązaniem do błędnie pojmowanego honoru, hipokryzją. Tematyka bardzo bliska hołdującemu w swej twórczości duchowi humanizmu reżyserowi, potraktowana zresztą przezeń na zasadach paraboli względem czasów mu współczesnych.
Dzisiaj ów dramat kostiumowy sprawia wrażenie nieco zwietrzałego, wciąż jednak intrygują pewne chwyty formalne. Fassbinder sam wcielił się tutaj w rolę narratora, odczytując całe ustępy z dzieła Fontane'a, w usta bohaterów wkłada dialogi z książki, co jakiś czas uzupełnia luki w akcji za pomocą plansz tekstowych. Film jest celowo zdystansowany, chłodny, wypowiedzi bohaterów są deklaratywne, postawy oschłe i zachowawcze. Całość zamknięta została w urokliwych, czarno-białych kadrach. Można uchylić czoła przed realizacyjną biegłością, jednak łatwo dojść do wniosku, ze "Effi Briest" to jeden z tych obrazów, które łatwo podziwiać, ciężko jednak polubić czy autentycznie się nimi zachwycić.